ریسکی که در آن حسابرس متوجه خطاها یا محاسبات غلط عمدی (برای مثال کلاه‌برداری مدیران شرکت) در هنگام بررسی اظهارات مالی اشخاص یا شرکت‌ها نخواهد شد، ریسک حسابرسی گفته می‌شود.
دو نوع عمومی از ریسک حسابرسی وجود دارد: یکی ریسک مربوط به ارزیابی اشتباه داده‌ها و اطلاعات مالی است و دیگری ریسک مربوط به اظهارات و نظرات حسابرس است که از ارزیابی اشتباه اطلاعات و داده‌های مالی صورت می‌گیرد.
شرکت‌های سهامی برای ایجاد اطمینان از اینکه اظهارات مالی و گزارش‌هایشان درست است، ملزم به ارائه صورت‌های مالی حسابرسی شده خود هستند. حسابرسان بعد از ارزیابی اطلاعات و صورت‌های مالی شرکت، نظر خود را در مورد کیفیت و درستی این اطلاعات به مراجع نظارتی و عموم سهامداران اعلام می‌کنند.
در کشور آمریکا، شرکت‌های بزرگ معمولاً یکی از ۴ شرکت بزرگ حسابداری این کشور به نام‌های PricewaterhouseCoopers، KPMG، Ernst & Young و Deloitte Touche Tohmastu را برای حسابرسی‌های داخلی خود به خدمت می‌گیرند. پیش از آن شرکت Arthur Anderson یکی دیگر از شرکت‌هایی بود که سهم بزرگی در حسابرسی شرکت‌های آمریکایی به عهده داشت، امّا به خاطر نقشش در رسوایی شرکت Enron و نادیده گرفتن تخلفات مالی این شرکت، فعالیتش از سوی نهادهای ناظر متوقف شد. بر اساس گزارش‌ها در سال ۲۰۰۸، این چهار شرکت بزرگ، ۹۸ درصد حسابرسی شرکت‌های آمریکایی با درآمد سالانه بیش از ۱ میلیارد دلار بر عهده داشتند.
در ایران سازمان حسابرسی بزرگ‌ترین موسسه حسابرسی به حساب می‌آید که وظیفه حسابرسی شرکت‌های دولتی را بر عهده دارد.
